بمیرم جانه مار تی طمطراقــــه
تی اون نیم ایزگری سوی چراغــــه
بوکودی آمرا تو شاخ شمشــاد
گول عمرا بنی باغ و بولاغــــــه

واگردان:
بمیرم مادر جان برای شان و بزرگیت
برای شمع نیم سوز زندگیت
تو مرا را قوی و جوان پرورش دادی (بزرگ کردی)
عمر مثل دسته گلت را در باغها وکشتزار صرف کردی...

"روشن فومنی"

مار میشین دیلواپَسهَ ،غوصه خورهِ می دَستهَ جا
جاقالان بیگید اونهَ تی زای وَگَردهِ اَ روزان
بیمیرم تی نامِ ره ،تی او دونهَ چوشمانهِ ره
مار مَرَهَ حلال کُون،کَرَه دِه واوینم مامان
مامان جان پیله خانوم گوله مریم خسته
دینی کی چُتو تی زای جوانی پیر بوسته
مامان کی اَمرَه جوز تو بَگَم می رمزه و رازه
تَرَه کَم دَرَمه مار ،مامان هَن می نیازه
مامان تی جان قوربان ،تی او چوشمانَ قوربان
مَرَه حلال کُون مار،وَگَردَم جان مامان
من از تو یاد بیگیفتَم کی می سر هَتو بُجورَه
تو می غم نوخور مار جان کی تی غم بوخوره
مامان تی جان قوربان ،تی او چوشمانَ قوربان
مَرَه حلال کُون مار،وَگَردَم جان مامان

سالهای زیادی است حسین بخشنده را میشناسم . از زمانی که شعرهای او را می خوانم این موضوع را در ذهن من پرورش می دهد که انسان چقدر میتونه خود را بشناسد واگاهانه رشد کند.شعر جدیدش بسیار زیبا است بیایید با هم بخوانیم و شاعر را ستایش کنیم:

مقام مادر

هیچکس ته منستن نیه احسن به ته همت

ی وای مه جانه مار ته دیله پاکه بمیرم

ته دیل که نه ته خاکو گیله پا رن بمیرم

ته چوم مه چومه سو مو ته اون دست ه بمیرم
ته غصه به مه سر مو ته اون جانه بمیرم

عاشق همه از مهر تو یکسر ببه کامل
از دست و سرو جان و تنم جمله ته قابل